think pink

Ik heb getwijfeld om dit te delen. Maar mijn blog dat ben ik. En ik zit even in een moeilijke tijd.
Niet veel mensen (enkel naaste familie en werk) weten in welke onzekerheid we op dit moment zitten.
Dit wou ik ook zo. Ik wil met niemand praten en het tientallen keren moeten uitleggen.
Bloggen werkt wel voor mij.
Als dagboek en als uitlaatklep. Ik schrijf het van me af.
En heel misschien heeft iemand er iets aan.
Ik heb een blog gelezen van iemand met borstkanker en die herkenning van haar verhaal deed me goed. Ze voelde in het begin hetzelfde als ik nu, en dat stelde me op een of andere manier gerust.
Het is een lange blog geworden, maar er is ook al enorm veel gebeurd.

Zaterdag 27/03/21
Bij het aankleden voel ik precies een grote verdikking in mijn rechterborst.
In eerste instantie dacht ik niets speciaal want je voelt altijd wel wat klieren en bobbels.
S’avonds kleed ik me uit en voel ik toch nog even opnieuw.
Ik maak de vergelijking met de andere borst en het geeft toch een verdikking aan.
Het is helemaal geen knobbeltje maar eerder een platte harde schijf achter mijn tepel.
Ik laat Antonio voelen en hij moet me gelijk geven, maar stelt me ook gerust….het zal wel niets zijn.

Zondag 28/03/21
De verdikking zit er nog steeds en ik begin lichtjes ongerust te raken.
Op aanraden van Antonio maak ik online een afspraak bij de huisarts.
Ik ga bij een groepspraktijk en mijn dokter heeft pas op woensdag een plaatsje vrij.
Ik leg de afspraak vast en de rest van de dag beleef ik toch lichtjes in paniek. Wat als….
Automatisch voel ik de hele dag door aan mijn borst. Is het nu weg? Of nee…toch niet. Het is precies groter/kleiner…je maakt jezelf helemaal gek.

Maandag 29/03/21
Antonio vertrekt naar het werk en ik heb een dagje verlof.
Hij stelt voor om toch even naar de dokter te bellen, want misschien heeft er wel iemand geannuleerd.
Ik zit nog in pyjama als ik bel, en inderdaad er is een plekje vrijgekomen vandaag.
Ik heb welgeteld 15 minuten om me aan te kleden en bij de dokter te geraken.
Die afspraak wil ik niet missen dus ik trek snel iets aan, plens wat water door mijn gezicht, poets mijn tanden en weg ermee.
De dokter vraagt wat er scheelt, en dan moet je zeggen wat je als vrouw nooit hoopt te moeten zeggen. “Ik voel een bobbel in mijn borst”.
Ok zegt ze, en wanneer heb je je maandstonden gehad? Ik vertel dat die ongeveer een week gedaan zijn. Voor je ongesteld gaat worden zijn je borsten namelijk ook licht opgezwollen en kunnen ze anders aanvoelen.
Ik mag op de tafel gaan liggen en ze voelt dadelijk de verdikking. Ik moet me niet dadelijk zorgen maken.
Het kan vanalles zijn, maar ze stelt wel voor om het te laten onderzoeken.
Ze vraagt welk medisch centrum ik verkies voor een foto en echo te laten maken. Het maakt me allemaal niet uit zolang het maar snel is.
Ik zie aan haar manier van doen dat ik hier best niet mee kan wachten.
In Tessenderlo kan ik vandaag nog langsgaan om 11h.
Helemaal verdwaasd stap ik in mijn auto en bel naar Antonio.
Ik begin te huilen als ik vertel dat het beter is om te laten onderzoeken.
Ik ben in de war en alles gaat zo snel. Ik ben bang van wat ze gaan zien.
Zou ik al iets kunnen vragen? Of moet ik wachten tot ze de resultaten doorsturen? En zien ze alles op zo een echo?
101 dingen schieten door mijn hoofd.
Antonio vraagt nog of het gaat en of hij niet moet komen, maar het lukt wel.
Ik besluit naar mijn ouders te rijden. Ze wonen korter bij het medisch centrum en dan hoef ik niet thuis zitten wachten.
Onderweg naar hen blijven de tranen komen.
Mijn ouders stellen me gerust, ik drink een koffietje en dan is het tijd.
Ik beloof hen om iets te laten weten.
Ik hoef niet lang te wachten in het medisch centrum en mag dadelijk meegaan met een vriendelijke verpleegster.
Eerst krijg ik een mammografie. Ik heb dit nog nooit gedaan maar het valt goed mee. Ze stelt me op één of andere manier gerust.
Dan moet ik bij de dokter komen voor een echo. Ze stelt wat vragen zoals wat ik juist voel en of er borstkanker in de familie voorkomt.
Terwijl ik probeer mee te volgen op het scherm duid ze een paar plekjes aan.
Ik snap er niets van, maar het moet wel iets zijn natuurlijk, anders meet ze het toch niet?
Als ik vraag wat ze ziet, zegt ze dat er een cyste zit op 12h (bovenaan dus), en nog iets anders op 10h (richting oksel) wat een beetje stervormig is en niet zuiver is afgelijnd.
Ik heb ook een vergrote lymfeklier.
Ik moet nog een foto laten nemen en dan opnieuw bij haar komen.
Weer in het kleedkamertje sta ik daar, helemaal verdwaasd, suf, en paniekerig.
Ik hou telkens Antonio op de hoogte via WhatsApp. Voor hem is dat wachten natuurlijk ook een hel.
Dan mag ik opnieuw bij de lieve verpleegster mee voor een foto. Het is hetzelfde toestel als de mammografie.
Ik weet niet of het nu aan mezelf ligt of dat er echt iets is, maar ik vind dat ze anders doet.
Ze vraagt of de dokter al iets heeft gezegd…..euhmm nee??
Het lijkt net of ze nog vriendelijker doet als de eerste keer, want ja…ik heb misschien wel borstkanker.
Mijn hoofd is vol en leeg tegelijk.
Opnieuw het kleedkamertje in en wachten. Weer een WhatsApp naar Antonio.
Dan komt de dokter tot bij mij. Ik moet niet meer bij haar komen maar ik moet een punctie laten doen.
Ik moet me nog geen zorgen maken maar mag hier wel niet mee wachten.
Hoezo geen zorgen maken?? Ik voel de grond onder me verdwijnen en denk natuurlijk meteen het ergste.
In de auto bel ik huilend naar Antonio, en naar de huisarts want ze moet een afspraak maken voor een punctie.
Ze is er niet en de secretaresse beloofd dat ze haar laat terugbellen.
Eenmaal thuis weet ik niet waar kruipen. Ik besterf het van de zenuwen en kan me op niets concentreren.
Antonio komt op tijd naar huis want Nora moet naar de kapper.
Vlak voor hij vertrekt bel ik opnieuw naar de huisdokter omdat ze nog altijd niet heeft teruggebeld.
Opnieuw krijg ik te horen dat ik het best hiermee verder ga, en ze doet haar best om voor mij zo snel mogelijk die punctie vast te leggen.
Ik vind dat ze helemaal anders klinkt en ze zegt ook dat het ‘stervormig’ gezwel of wat het ook is moet onderzocht worden. Die vergrote lymfeklier kan ook op een ontsteking duiden.
Op donderdag kan ik naar het borstcentrum in het Jessa ziekenhuis voor de punctie.
De huisarts doet naar mijn mening heel hard haar best om de MRI zo snel mogelijk in te boeken.
Te veel haar best? Weet ze meer?
Iedereen doet raar, alles is raar, mijn leven staat nu even on hold.
Tijdens mijn telefoontje naar de huisarts moet ik huilen. We zitten op ons terras en Antonio slaat zijn arm om me heen.
Het voelt niet goed! Is dit het begin van een mallemolen? Naar mijn mening zit ik er al in.
Het is mooi zonnig weer en Antonio stelt voor om mee te gaan Nora naar de kapper brengen en ginder een wandeling te maken. Effe buiten.
We wandelen rond de paalse plas en het doet me enorm goed. We babbelen veel, en hij beloofd me dat hij er altijd voor me gaat zijn.
Er is veel volk aan het wandelen. Raar….het leven gaat verder en dat van ons staat effe stil.

Wanneer we thuiskomen zit er een boeketje bloemen tussen onze poort. Bloemetjes van collega Ine..zo lief!

S’avonds stuur ik een berichtje naar mijn baas met de hele uitleg.
Bellen kan ik niet. Ik wil niemand zien, en niemand horen.
Hij is heel begripvol en ik zet de rest van de week verlof op.
Antonio blijft ook thuis.

Dinsdag 30/04/21 en woensdag 31/04/21
Op dinsdag en woensdag wisselt mijn gemoed continu.
Soms moet ik lachen en voel ik me goed. Er is dan even niets aan de hand.
Ik krijg tussendoor lieve berichtjes van de collega’s en mijn familie, maar ze laten me voor de rest met rust, en dat is goed.
Op dinsdag heeft Antonio één online vergadering opstaan waar hij niet onderuit kan.
Ik besluit om naar de winkel te gaan. Ik ben verstrooid en in sommige gangen sta ik wat onwennig rond te kijken. Wat kwam ik ook alweer doen?
Het ziekenhuis belt ook nog dat ik zaterdag 3 april al kan gaan voor een MRI. Die afspraak staat dus ook al vast.

Donderdag 01/04/21
Oh ik wou zo dat het een aprilgrap was, maar helaas.
Vandaag om 14h moet ik naar het borstcentrum voor een consult en punctie.
Antonio brengt me, maar mag niet mee binnen…corona 😦
Wat me als eerste opvalt op de afdeling is het woordje ‘oncologie’. Overal word ik eraan herinnerd.
Ik heb een boek bij me voor als ik moet wachten maar krijg geen letter gelezen.
Alles wat me aan kanker doet denken valt me op. Was dat nu een pruik? Oh die mevrouw heeft al terug haargroei….het wachten doet je speculeren. Dit is toch menselijk niet?
En dan mag ik binnen.
Ik mag bij Dr Vansteelant komen.
Het ziet er een lieve mevrouw uit maar wel iemand die helemaal in haar job zit. Lichtjes strenge uitstraling.
Ze begint weer met de vragenlijst. Leeftijd, aandoeningen, familiegeschiedenis,…
Dan mag ik gaan liggen en voelt ze eerst aan mijn linkerborst. Die is volgens haar volledig in orde.
Daarna rechts en voelt ze dadelijk de zwelling. Het zit wel gunstig zegt ze.
Ik: hoe bedoel je?
Dr: ja voor een borstsparende operatie.
Ah ja..ok dus ik heb geluk??
Ik voel me meer dan ooit al iemand met borstkanker, terwijl de diagnose nog moet komen.
Ik mag terug gaan zitten en ze begint te praten. Ik moet vandaag nog een punctie laten doen maar het kan zijn dat de dokter eerst wacht op de MRI.
Als ik een punctie kan doen dan mag ik haar morgenvroeg bellen, en dan zou ze al weten wat de uitslag is.
Dan gaat ze verder en zegt ze dat ik ook al bijkomende onderzoeken moet inplannen zodat indien het positief is we niet moeten wachten.
Euhmm welke onderzoeken vraag ik haar. Foto van de longen, echo van de lever, een botscan en een bloedonderzoek. SAY WHAT??
Ik voel onmiddellijk dat ze er hier niet mee lachen, en ik ben helemaal ondersteboven.
Je mag dan ook al een afspraak inplannen aan de balie voor donderdag 8/04, dan heb ik al de resultaten binnen en weten we wat te doen, zegt ze.
Ok veel succes en tot ziens.
Daar sta ik dan op de gang met een stapel verwijsbrieven en een hoofd dat op springen staat.
Aan de balie is het druk. Ik ben de jongste van de rij valt me op.
Er zitten 2 bediendes en degene waar ik bij sta is wat verstrooid. Niet nu denk ik nog.
Ze vergist haar in datums en stelt me helemaal niet gerust.
Ik voel tranen komen van onmacht en schuif kordaat al mijn papieren door de smalle gleuf van haar balie.
Ik zeg redelijk aangeslagen dat ze op elke brief moet vermelden wat ik wanneer moet doen, want ik kan er niet meer aan uit.
Het kan me niet schelen dat er mensen achter me in de rij het horen. Ik ben mentaal effe op.
Lever, botten, bloed, longen,….het loopt allemaal door elkaar en het enige wat ik kan denken is waar is mijn steun naast me?
Want ja, door corona mag je niemand meenemen voor dit, wel op het gesprek volgende week zegt ze nog.
Het slecht nieuws gesprek. 😦 Voor mij was dit al vrij heftig.
Ik loop met mijn stapel papieren naar een ander verdiep voor de punctie.
Een hele lieve verpleegster komt me halen en praat op een manier tegen me die me helemaal kalmeert.
Dit is zo belangrijk voor een patiënt, hoe ze je behandelen.
Er komt een jonge dokter binnen en maakt eerst een echo van mijn borst.
Hij bevestigd dat er iets stervormig zit en dat hij geen punctie kan doen want het zit niet goed. Er moet eerst een MRI gebeuren. Ik zeg hem dat als er geen punctie gedaan wordt dan kan ik morgenvroeg niet bellen voor de uitslag.
Dat kan sowieso niet zegt hij. Die uitslag is er pas over 3 dagen. Huh??
Hij ziet wel geen gezwel, dus dat is goed? Hij zegt dat het niet altijd borstkanker is.
Mijn mindset is even opgekrikt en ik ga iets geruster naar huis.
Ze zeggen altijd dat je nooit dingen moet gaan zitten opzoeken op google, maar laat ik je wat vertellen….dat doe je in die omstandigheden wel!
S’avonds ben ik boos als ik naar het nieuws kijk. Er zitten zoveel jongeren in een park bij elkaar en ik mag niet 1 iemand meenemen naar de dokter. Logica??

Antonio is op dit moment mijn alles. Hij steunt me als ik het nodig heb en laat me met rust, en doet normaal als ik normaal doe.
Sommige momenten is er niets aan de hand en kan ik me perfect gelukkig voelen, maar die wisselen helaas ook al met momenten van pure onmacht.
Huilen en lamgeslagen door paniek. Het gevoel van zenuwachtigheid dat je niet weet waar kruipen, en dat je hele lijf lam aanvoelt. Ik slaap heel slecht, Antonio natuurlijk ook.
We babbelen heel veel en ik ben dankbaar dat ik iemand naast me heb die me opvangt.
Ik zie ook wel dat hij wegkwijnt van de zenuwen. Hij moet bezig zijn, of gaat wandelen.
Ik voel ook wel dat ik continu bezig moet zijn. Maar bezig zijn met niets eigenlijk want ik ben heel verstrooid.
TV kijken is moeilijk want echt iets volgen lukt niet. Lezen gaat ook niet.
De dagen duren lang tot donderdag, of ook weer niet…
Ik weet niet of ik wel wil dat het donderdag is.
Misschien is mijn leven niet meer zoals ervoor.
De laatste 2 jaar is het toch al het een en ander geweest.
Ik ben nooit ziek, en nu alles achter elkaar.
Iets waar Antonio het moeilijk mee heeft. Hij wil het liefst alles van me overnemen. Het verdelen zegt hij. Ik ben nog maar pas van de schrik bekomen toen ze eind vorig jaar een cyste van 10 cm uit mijn eierstok moesten weghalen.
Het ergste is dat je met zoiets heel je gezin meesleurt. Het is niet enkel jij die afziet.
Ik voel dat de kinderen stiller zijn dan anders en natuurlijk doet het me pijn als moeder dat ze dit allemaal moeten meemaken.

Zaterdag 03/04/21
Vandaag staat de MRI op het programma.
Ik moet me om 8h20 inschrijven om dan om 8h40 het onderzoek te doen.
Deze keer moet ik op mijn buik gaan liggen met mijn 2 borsten in gaten.
Ik krijg een bel voor als het niet moest gaan, maar ze waarschuwt me wel dat het onderzoek dan is afgebroken en het dan vandaag niet meer kan doorgaan.
Tja….niet bellen dus.
Waar die gaten voor mijn borsten beginnen is een rand en daar lig ik juist met mijn maag op.
Ik heb ook iets ingespoten gekregen waar mijn vingers wat door tintelen.
Ik probeer een lichte paniekaanval te voorkomen met op mijn ademhaling te letten.
Na 20 min zit het erop en ik vraag wanneer ze iets weten.
Dinsdag of woensdag moeten ze normaal iets weten, en zou ik kunnen bellen.
Ik vraag of ik ook al bloed kan laten trekken, want hier moet je geen afspraak voor maken.
Dat gaat en ik vraag haar de naald van de inspuiting te laten zitten. Zo hoef ik niet opnieuw geprikt te worden. #kleingelukje 😉

Namiddag komt collega Ine langs en gaan we wat wandelen in het bos. Het doet deugd.

Paasdag verloopt rustig en ik probeer te genieten van mijn gezin.
Ik voel wel aan mijn lichaam dat het afziet. Ik slaap slecht en ben uitgeput.
Hoofdpijn die maar niet overgaat.
Denken denken en nog is denken. Dat is het enige wat je doet. Ik wil niet kaal worden, ik wil niet ziek zijn, ik wil niet geleefd worden. Als deze week al een voorsmaakje was van het circus dat nog komt..dat beloofd.

Maandag 05/04/21
Ik heb zo een app waar ziekenhuizen mee werken.
Mynexuzhealth heet het. Je kan hier je afspraken op volgen, en beeldmateriaal zien van je foto’s, echo,…
Hier komen ook de verslagen opstaan van de dokters.
Natuurlijk volg ik dit op de voet, en vandaag staat mijn bloeduitslag online.
Voor mij is het allemaal chinees wat er staat maar daar heb je google natuurlijk voor.
Niet goed…ik weet het maar hey..het is mijn lichaam.
Helemaal onderaan staat tumormerkers CA 15-3. Blijkbaar zijn dit dus tumorwaarden voor borstkanker.
In de laatste kolom staat kleiner of gelijk aan 28,5. In de eerste kolom (ik veronderstel mijn waarden) staat 13.0.
Is dit nu goed? Ik word er lichtjes geruster van. Ik voel aan mijn borst en laat ook Antonio voelen…is die zwelling nu niet wat kleiner? Hij vindt het ook.
Misschien valt het toch allemaal wel mee.
Dit is het mentale gedoe wat je zo uitput.

Deze week ga ik nog niet werken.
Ik wil wel gaan, maar toch ook niet.
Ik zou fouten maken en eigenlijk wil ik me gewoon door de dag slepen.
Een rollercoaster is het!
Ik hoop zo dat ik volgende week gewoon op kantoor zit.

Ik spreek af met Antonio dat het 4 opties kunnen zijn.
Optie 1: Het is helemaal niets, er moet niets aan gedaan worden of misschien wat medicatie innemen.
Optie 2: Het is niet kwaadaardig, maar het moet er wel uit. Dus een operatie op de planning.
Optie 3: Het is kwaadaardig maar zonder uitzaaiingen.
Optie 4: Kwaadaardig met uitzaaiingen.

Ik denk dat ik op dit moment zelfs blij zou zijn met optie 2. Wel weer opereren maar that’s it!

Dinsdag 06/04/21
Vandaag is het een drukke dag.
Om 10h moet ik in Herk de Stad zijn voor een foto van de longen en echo van de lever.

Ik “verheug” me op de echo omdat je hier meestal vragen aan de dokter kan stellen.
Ik mag redelijk snel binnen en eerst is er de foto van de longen.
Hiervan weet je niet dadelijk iets.

Daarna volgt de echo.
De dokter stelt weer wat vragen en stelt me gerust dat er niets is te zien aan mijn lever.
Om de een of andere reden had ik hier heel bang voor.
Ik vertel het in de auto aan Antonio en we laten beiden een traan van blijdschap.
Dit is zo intens!
Daarna door naar het Jessa ziekenhuis.
Om 11h30 heb ik een inspuiting voor mijn botscan. Dan moet ik om 14h terugkomen voor de botscan zelf.
De verpleegster verteld me dat ik vandaag niet bij zwangere vrouwen of kleine kindjes mag komen.
Het toilet best 2 keer doorspoelen en veel drinken want het ‘goedje’ moet terug uit je lijf.
Ik bekijk haar en vraag me af of je hier dan geen kanker van krijgt??

Om 14h staat de verpleegster me al op te wachten en mag ik op een tafel gaan liggen.
Ik mag mijn kleding aanhouden enkel riem en bh moeten uit. Voor het ijzer weet je wel.
Ik moet zeggen, het was niet onaangenaam om te gaan liggen. De tafel was niet zo hard als bij de MRI, en voelt het kussen nu warm aan?
Ik moet heel stil blijven liggen terwijl het apparaat rond me draait en het bed lichtjes naar voor en achter schuift.
Het maakt niet dat luide lawaai zoals de MRI en het enige wat ik denk is “het is eigenlijk wel aangenaam”.
Ik voel dat ik moe ben. Ik sluit soms mijn ogen maar niet te lang want ik ben bang om in slaap te vallen.
Dit was het laatste onderzoek. Nu naar huis en wachten op donderdag.

Op woensdag zie ik in mijn ziekenhuisapp dat er een multidisciplinair consult is geweest. Het verslag kan ik helaas nog niet zien.
zullen ze al iets weten?
Van de verschillende verplegers tijdens de onderzoeken zou de uitslag er vandaag wel al moeten zijn.
Ik besluit te bellen naar het borstcentrum.
Mevr aan de andere kant van de lijn: ah nee, zoiets zeggen ze nooit via de telefoon. Stel dat het slecht nieuws is dan moeten er iemand u opvangen.
Ik: Ah ja… maar bij de onderzoeken werd er gezegd dat ik al eens kon bellen.
Mevr: ja maar dat doen ze om u af te wimpelen!!
Euhhh wat??
Trouwens de dokter is er niet en je kan altijd is naar de praktijk bellen, zegt ze nog, maar hou er rekening mee dat ze niets gaan zeggen.
Koppig als ik ben bel ik toch! Het gaat hier over MIJN lichaam toch?
De dokter is aan het opereren en de andere gynaecologe die ik de eerste keer heb gezien is met verlof.
Ik besluit de huisarts te bellen.
Maar die is ook al weg. BALEN!!!
Er zit niets anders op dan te wachten.
Deze nacht slapen we beiden niet goed, en dan is het donderdag.

Donderdag 08/04/21
De hele ochtend werkt Antonio zijn mails bij en ik kijk naar Gooische vrouwen.
Feel good tv waar je niet bij moet nadenken.
De voormiddag vliegt voorbij en om 13h moeten we vertrekken.
In de auto is het stil. We rijden versuft naar Hasselt.
Om 14h moeten bij de dokter komen maar we mogen pas om 14h30 binnen.
Tja…zegt hij. De testen waren allemaal goed, maar van de borst weten we nog niets.
Ik zeg hoe je weet nog niets? Ja dacht je nu echt dat je vandaag iets ging weten?
Euhmmm ja???
De testen zijn goed dus er zijn geen uitzaaiingen, maar ze weten nog niet of ik borstkanker heb.
De omgekeerde richting dus.
Het weefsel wat er verdacht uit ziet op de MRI ligt moeilijk om een punctie te doen.
Dus, vandaag een punctie op basis van de beelden van de MRI.
Ik mag dadelijk gaan hiervoor.
Hij zegt ook nog dat indien de punctie niet lukt, er weer een MRI moet gebeuren waar ze de punctie gelijktijdig doen.
Ik krijg al een afspraak voor donderdag 16/04 en dan hoopt hij een uitslag te hebben.
Dat was het….5 min, en niet veel uitleg. Heel onpersoonlijk en ik had niet het gevoel dat we begrepen werden dat die onzekerheid al 2 weken duurt.
Ok een dokter zegt nooit iets voor hij het zwart op wit kan bevestigen, i know.
Maar waarom dan niet sneller een punctie? En waarom moesten we in godsnaam vandaag langskomen dan?
We gaan snel voor de punctie en het was inderdaad heel moeilijk. Maar het is gelukt.
De dokter die dit deed was rustig en vriendelijk en ik vertel hem over mijn twijfels en wat ik al allemaal heb laten doen.
Normaal als er weefsel kleurt op de MRI dan is dit meestal een teken dat er iets broeit.
Hij heeft me in mensentaal eindelijk de uitleg gegeven zodat ik het snap.
Hij nam de tijd hiervoor en toonde echt begrip.
Dit heeft voor die man ook niet langer geduurd dan 5 min hoor, maar voor mij een wereld van verschil.
Als je ziek bent of je bent in behandeling kan begrip en vriendelijkheid heel veel doen voor een patiënt.
Nu is het enkel hope for the best! Geen borstkanker! 😉