paalse plas

Hier ben ik weer! Maar dit keer met goed nieuws. 🙂
De vorige blogpost was heftig en is enorm veel gelezen.
Heel veel mensen met een soortgelijke ervaring.
Ik heb een paar honderd berichten gekregen, echt niet normaal.
In eerste instantie natuurlijk van familie en vrienden, maar ook van mensen die ik niet ken.
De meeste weten al dat ik vorige week donderdag goed nieuws heb gehad.
Uit de punctie is niets kwaadaardig gekomen! 🙂
Wat het dan wel was? Heel veel klierweefsel, dat op de MRI nogal onduidelijk was.
Over 6 maand moet ik opnieuw onder de scan om te kijken of alles nog in orde is.
3 weken hebben we in pure angst geleefd, omdat je van niets weet.
“Je hebt moeilijke borsten”, zei de dokter! Tja…. wat moet je daar nou mee?
Ik moet regelmatig onderzocht worden, en ook al ben ik nog ‘maar’ 40, een mammografie moet ik vanaf nu ook laten nemen.
In de familie zitten 2 mensen die borstkanker hebben gehad, en dan is het niet slecht om wat voorzichtiger te werk te gaan.
Waren al die onderzoeken nodig?
Waarschijnlijk was een MRI en een punctie ook al voldoende geweest.
De dokter was helemaal positief, als in: alles is ok mevrouw, waar zit je je toch zorgen over te maken?
De 3 weken ervoor was het: tja…dit ziet er toch niet goed uit en moet verder onderzocht worden.
Een wereld van verschil, en dat moest effe binnenkomen.
Natuurlijk zijn we enorm blij dat alles goed is, maar het is effe je mindset weer omzetten.
Enfin…..we rijden beiden met een grote opluchting naar huis.
Was me dat heftig seg!!

Nadat we onze ouders en werk hebben ingelicht, zet ik ook een post op facebook.
Iedereen vraagt om iets te laten weten, wat natuurlijk normaal is, maar het was wat veel om ze allemaal persoonlijk in te lichten.

We hebben beiden honger en we besluiten frieten te gaan halen.
De voorbije weken was mijn eetlust niet altijd wat het moet zijn, en in frietjes heb ik wel zin.
Het is mooi weer en we gaan met de fiets naar de Paalse plas.
Daar waar we 3 weken geleden hebben gewandeld, toen het circus begon, daar willen we nu ook klinken op het goede nieuws.
We nemen glazen mee, en een mini flesje wijn. Onderweg stoppen we om frieten af te halen.
Het was een “dinner with a view”! De wijn smaakte beter dan anders, en de frieten ook.

Zalig om daar te zitten met de man van mijn leven.
De man die er al die tijd voor me was, en me heeft opgevangen.
Hij heeft zijn fototoestel meegenomen en we blijven tot de zon bijna onder gaat.
Eindelijk rust in ons hoofd! Hij neemt foto’s, en ik lees in mijn boek. Beter kan het echt niet zijn.
Het is spijtig dat je pas van kleine dingen kan genieten als eerst je leven door elkaar wordt geschud!
Ach ja..