En toen ging het licht uit….

Ik heb lang nagedacht of ik hierover zou schrijven, maar misschien lucht het op, en misschien herkennen anderen zich hierin.

Het afgelopen jaar was enorm zwaar! Ik kwam terecht in een volledig nieuwe branche, en had meer dan ooit het gevoel dat ik alles op alles moest zetten om me te bewijzen. Hoewel ik trots was op mezelf dat ik de job onder de knie kreeg, was dit niet voldoende. Ik wilde meer!

Consulente zijn is leuk en boeiend, maar het vergt ook veel van je….mentaal dan. Je hebt personeel onder je met elk hun kleine en grote problemen, en voor je het weet slorpen ze je volledig op.

Ambitieus als ik ben, begon ik te dromen om mijn team van consulenten te coachen en te begeleiden. Voor ik kantoor verantwoordelijke kan zijn moet ik natuurlijk kunnen bewijzen dat ik hier de geschikte persoon voor ben. De laatste 3 maanden heb ik ongelooflijk veel gewerkt, zowel thuis als op kantoor. Buiten mijn job als consulente probeerde ik de werking op kantoor te sturen, ik stelde actieplannen op en brainstormde dagelijks over hoe het kantoor beter kon worden. Mijn team heeft me hierbij enorm veel geholpen, waarvoor dank!

Te veel is echter te veel, en ook al heeft mijn thuisfront me meermaals verwittigd, ik kon niet stoppen. De eerste klachten ( slecht slapen, moe wakker worden, bibberen,…) begonnen te komen. Mijn eerste gedacht was….ach ja, bijna verlof…ik heb het nodig dit jaar!

Begin juli heb ik me voor het eerst afgevraagd of ik wel juist bezig was. Samen met de regiomanager heb ik er zo dikwijls over gebabbeld. Wanneer ze tijdens ons laatste gesprek voorstelde om weer meer van me over te nemen, schreeuwde mijn lichaam….JAAAA… en toch krijg ik het moeilijk over mijn lippen.

Het voelt voor mij alsof ik mijn ‘baby’tje’ moet afstaan.

Een paar dagen voor ik uitval, moet ik voor het minste huilen. Mijn energie is op, en weer verantwoord ik dit met….ik zal wel verlof nodig hebben. De avond voor ik uitval schud mijn man mij wakker, zo kan het niet langer zegt hij, en ja.. hij had gelijk, ik was een wrak.

Ik beslis om mij tijdelijk terug te trekken en mijn ambitie even op de tweede plaats te zetten. S’morgens licht ik mijn team in, en ik stuur met een wrang gevoel een mail naar de regiomanager.

Daarna blokkeerde alles, ik trilde over mijn hele lichaam, ik hijg zoals iemand die net heeft gesport, en mij hart ging als een razende te keer. Ik kon niets meer typen, en het werd allemaal wat duizelig.

Ik ben naar huis gestuurd, en de dokter wist me te vertellen dat ik in een beginnende burn out zat en zwaar hyperventileerde. Het was ofwel nu een paar weken rust, ofwel verder doen om daarna een paar maanden uit te vallen.

Nu is het vooral leren loslaten. Ik heb het hier heel moeilijk mee, en de gedachte dat ik de grip op het kantoor kwijt ben is akelig voor me. Mijn man heeft me moeten verplichten om mijn mails van mij gsm te gooien, en even niet aan het werk te denken.

Mijn vorige blogpost ging over het vinden van de juiste work/life balans…..gek dat dit nu mijn volgende post is.

Ik schaam me ervoor, en aanvaarden doe ik nog niet, ik wil nog altijd alles. Stilaan moet ik nu leren loslaten, en met ademhalingstechnieken mijn rust terug vinden.

Het is moeilijk, maar ik krijg veel steun van mijn familie, en ook van mijn werk komen er geregeld lieve berichtjes, en zelfs bloemen. Dan sta ik weer even stil dat het ook anders kan.

XOXO

Kelly