De eerste dagen na mijn operatie…

Eerst en vooral een dikke merci voor al jullie lieve reacties! Het deed echt wel deugd om zoveel berichtjes te krijgen.
De operatie is inmiddels achter de rug en ik ben weer “home sweet home”.
Donderdag was ik best wel zenuwachtig. Ik moest om 7h45 in het ziekenhuis zijn, en uiteindelijk zijn ze me pas tegen 9h45 komen halen.
Het moment dat ze je binnenrijden in het operatiekwartier blijf ik toch akelig vinden. Al die toestellen, het is er fris, iedereen is in de weer, en je weet niet echt wat gaat komen.
Het gaat zo snel en voor je het weet ben je in slaap…maar goed ook!
Meestal ben ik na een narcose niet misselijk, en dat was deze keer niet anders.
Het enige waar ik last van had was mijn keel die droog en ruw aanvoelde.
Het meest gelukkig was ik over het feit dat ik niet duizelig was. Het kan zijn dat je na een ooroperatie hier last van hebt, aangezien ze zo dicht bij je evenwichtsorgaan opereren.
Ik ben ervan gespaard gebleven, en heb de hele dag rustig kunnen bekomen.
De dokter had ook gezegd dat ik de eerste dag niet uit bed mocht, en dus ook niet naar het toilet kon, maar op de bedpan moest gaan. “PURE HORROR” vind ik dat!
Voor de operatie was ik nog verschillende keren geweest, in de hoop dat ik er toch wel even tegen kon. Ik was trouwens nuchter dus zoveel zou ik wel niet moeten gaan…dacht ik! Je mag 3 keer raden wat ik het eerst moest doen wanneer ik terug op de kamer kwam…Yep…en een half uur erna weer!
S’avonds was de film “Sex and the city” op, dus aan ‘me-time’ geen gebrek!
Pijn had ik niet en de nacht is al bij al goed verlopen, buiten het feit dat ze je om de paar uur komen storen om bloeddruk en koorts te meten.
Bij de eerste gehoortest s’morgens bleek dat ik nog hoor. De chirurg had al wel laten weten dat de operatie gelukt was (dus de prothese is goed geplaatst), maar nu was ik toch opgelucht dat ik nog hoorde. In hoeverre mijn gehoor verbeterd is, zullen de komende weken/maanden uitwijzen.
Nu dat ik weer thuis ben heb ik wel soms last van duizeligheid. Het is niet zo dat het me misselijk maakt, meer het gevoel dat ik in een afgrond trap. Heel raar!
Verder hoor ik allerlei geluiden…dan weer gekraak, dan weer gepiep. Daarstraks hoorde ik zelfs het ritmisch geklop van mijn hart in mijn oor.
Mijn rechteroor zit nog helemaal dicht met verband, maar toch kan ik schelle geluiden niet verdragen. Het buldert in mijn hoofd als Antonio pmd flessen bijeen duwt.
Nu is het weer ‘back to basics’ en alles rustig aan. Gedaan met het gejaag en effe luisteren naar je lichaam. Niet meer razen door mijn huishouden maar op mijn gemak een taak afwerken, om vervolgens weer te rusten.
Het doet je weer even stilstaan bij het leven dat je leeft…want zo is het toch? Je wordt geleefd.